NL
EN
FR
ES
PTPT
Mycoplasma pneumoniae
Mycoplasmas zijn atypische bacteriën die leven als intra- of extracellulaire parasieten. Mycoplasmas kunnen worden overgedragen via aerosolen (M. pneumoniae, M. fermentans, beide aanwezig in het speeksel); seksuele overdracht komt ook vaak voor (M. genitalium). Acute M. pneumoniae infecties veroorzaken longontsteking, bronchitis; chronische infectie in de longen kan andere ademhalingsziekten zoals astma verergeren. Mycoplasmas kunnen zich verspreiden van hun primaire infectieplaats naar andere organen. Het centrale zenuwstelsel kan een doelwit zijn, wat resulteert in encefalitis; aanvallen op de gewrichten en ontwikkeling van artritis komen ook vaak voor.
Mycoplasma infecties komen vooral veel voor bij CFS patiënten. Met behulp van PCR-detectie werd M. fermentans gevonden bij 34% van de CFS-patiënten, vergeleken met 8% van de gezonde controles. Een andere studie toonde aan dat meer dan twee derde van de CFS-patiënten (versus 5,6% van de controles) geïnfecteerd was door ten minste één mycoplasma soort (M. fermentans, M. pneumoniae, of M. hominis).
Deze hoge prevalentie kan het gevolg zijn van de immunodepressie die typisch wordt waargenomen bij CFS (lage NK-activiteit); aanhoudende mycoplasma-infecties kunnen echter op hun beurt bijdragen aan de etiologie van de ziekte door een chronische ontstekingsreactie op te wekken.
Chlamydia trachomatis en chlamydia pneumoniae
Chlamydiae zijn bacteriële intracellulaire pathogenen die wijdverspreide infecties bij mensen veroorzaken.
C. trachomatis is 's werelds meest voorkomende seksueel overdraagbare bacteriële ziekteverwekker. C. pneumoniae, dat wordt overgedragen via respiratoire secreties, veroorzaakt longontsteking.
Het percentage mensen dat positieve serologie tegen C. pneumoniae vertoont, is hoog en bedraagt 80% bij volwassenen.
Chlamydia-organismen hebben het vermogen om een bepaalde groeifase in te gaan die wordt gekenmerkt door netvormige lichamen die zich zeer langzaam delen en lange tijd in cellen kunnen blijven bestaan. Dit resulteert in een chronische infectie die, door een aanhoudende ontstekingsreactie teweeg te brengen, tot een aantal ernstige pathologieën kan leiden.
Chlamydia pneumoniae
Acute C. pneumoniae-infecties veroorzaken longontsteking; chronische persistentie van de ziekteverwekker in de longen is in verband gebracht met chronische obstructieve longziekte, astma en zelfs longkanker. In de longen kan C. pneumoniae alveolaire macrofagen infecteren en zich via het bloed naar andere organen verspreiden. Infectie kan rechtstreeks worden overgebracht naar vasculaire endotheelcellen, wat leidt tot chronische endotheelontsteking die atherogenese bevordert. Chlamydia-infectie stimuleert de migratie van monocyten door de bloed-hersenbarrière, waardoor ontstekingen van het centrale zenuwstelsel worden bevorderd. Er is een verhoogde prevalentie van C. pneumoniae-infecties gemeld bij CVS-patiënten.
Chlamydia trachomatis
C. trachomatis heeft een tropisme voor zowel conjunctivale als urogenitale epitheelcellen. Ooginfecties veroorzaken conjunctivitis, die vaak evolueert naar trachoom. Urogenitale infecties veroorzaken acute urethritis. Net als C. pneumoniae kan C. trachomatis zich verspreiden buiten de plaats van de primaire infectie. Enkele dagen na een genitale infectie ontwikkelen bepaalde patiënten acute inflammatoire artritis; dit wordt veroorzaakt door C. trachomatis-organismen die via circulerende monocyten het gewricht hebben bereikt. Een deel van deze patiënten zal dan chronische artritische ziekte ontwikkelen. Aanhoudende, chronische chlamydia-infecties kunnen weinig of geen duidelijke symptomen hebben. Ze blijven echter een chronische ontsteking uitlokken die uiteindelijk ziekte zal veroorzaken. Dit rechtvaardigt uiteraard sterk de screening op infecties. Monocyten verschijnen als gemeenschappelijke gastheercellen voor persistente organismen en als belangrijke effectoren van systemische verspreiding. PCR-testen in volbloed zijn daarom een adequate aanpak voor de detectie van Chlamydia-infecties.
Borrelia
Borreliose is een wereldwijde infectieziekte die wordt veroorzaakt door spiraalvormige bacteriën, bekend als Borreliae, overgedragen door teken en luis. Borrelia is een geslacht van bacteriën van de spirochetenstam.
Borrelia is verdeeld in twee hoofdgroepen: de Borrelia burgdorferi sensu lato-groep en de relapsing koorts-groep.
De groep B. burgdorferi sensu lato omvat 20 soorten (zoals B. burgdorferi, B. afzelii, B. garinii, B. Spielmanii, B. bavariensis, enz.), inclusief de veroorzakers van Lyme-borreliose, en wordt uitsluitend overgedragen door hard- lichaamsgerichte tikken. De ziekte van Lyme (LD) is de meest voorkomende door teken veroorzaakte ziekte, met jaarlijks ongeveer 476.000 patiënten in de Verenigde Staten in de periode 2010–2018 (Kugeler et al., 2021). De LD-veroorzakende bacteriën worden over het algemeen op mensen overgedragen nadat ze zijn gebeten door teken van de Ixodes-familie die zijn geïnfecteerd met LD-veroorzakende Borrelia. Recente rapporten hebben echter zorgen geuit over de overdracht van Borrelia via bloedtransfusie, op basis van observaties dat Borrelia kan overleven en in de menselijke bloedbaan kan circuleren (Pavia en Plummer, 2018).
De ziekte van Lyme vertoont een verscheidenheid aan symptomen die kunnen worden verward met immuun- en ontstekingsstoornissen. Ontsteking rond de tekenbeet veroorzaakt huidlaesies. Erythema (chronicum) migrans (ECM), een unieke, zich uitbreidende huidlaesie met centrale verheldering die er ringachtig uitziet, is doorgaans het eerste stadium van de ziekte. Artritis, neurologische aandoeningen en hartaandoeningen kunnen manifestaties in een later stadium zijn. Voor tekenen en symptomen, zie https://www.cdc.gov/lyme/signs_symptoms/index.html
De groep met recidiverende koorts bestaat uit 25 soorten, waaronder Borrelia miyamotoi, B. recurrentis, B. hermsii, B. duttonnii, enz. De meeste soorten met recidiverende koorts worden overgedragen door teken met een zacht lichaam, maar sommige soorten worden overgedragen door teken met een hard lichaam. (B. miyamotoi, Borrelia lonestari, Borrelia theileri) of door luizen (Borrelia recurrentis). B. miyamotoi deelt fenotypische kenmerken van de groep met recidiverende koorts, zoals recidiverende koorts, een hoog niveau van spirochetemie in het bloed en transovariale overdracht; het heeft echter ook enkele kenmerken van de B. burgdorferi sensu lato-groep, met name de overdracht door harde teken. In tegenstelling tot de ziekte van Lyme kwam de uitslag soms voor: minder dan 1 op de 10 patiënten kreeg uitslag.
Er wordt gerapporteerd dat RF Borrelia strategieën voor het ontwijken van het immuunsysteem ontwikkelen. Een prominente strategie die door RFB is ontwikkeld om aangeboren immuniteit te omzeilen, omvat de inactivatie van complement door verschillende complementregulerende eiwitten te rekruteren. Bovendien beschikt RFB over een uniek systeem van antigene variatie, waardoor ze de samenstelling van aan het oppervlak blootgestelde variabele hoofdeiwitten kunnen veranderen, waardoor de verworven immuunrespons van de menselijke gastheer wordt omzeild (zie https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/fimmu.2020.01560/full ).
Andere door teken overgedragen infecties
Borreliose is de meest bekende teken overgedragen infectie, maar het is niet de enige, veel andere ziekteverwekkers worden door de teken overgedragen met of zonder Borrelia. Klinisch relevante teken overgedragen infecties (voorheen 'co-infecties' genoemd) worden veroorzaakt door Babesia, Bartonella soorten, Rickettsia, Anaplasma, Ehrlichia, verschillende virussen (zoals Heartland virus, Powassan virus, Bourbon virus, Teken-encefalitis (TBE) virus, ) enz. Infecties veroorzaakt door deze ziekteverwekkers bij patiënten die niet geïnfecteerd zijn door Borrelia burgdorferi kunnen klinische symptomen opleveren die vergelijkbaar zijn met die bij de ziekte van Lyme.
Chlamydia trachomatis veroorzaakt vooral polyartritis. Chlamydophila pneumoniae veroorzaakt niet alleen artritis maar beïnvloedt ook het zenuwstelsel en het hart, wat de differentiële diagnose moeilijk maakt. De diagnose is nog complexer wanneer co-infecties optreden in verband met de ziekte van Lyme. (van Berghoff W. Open Neurol J. 2012;6:158-78.)
