NL
EN
FR
ES
PTPT
Oxidatieve stress is betrokken bij een groot aantal ziekten, waaronder neurodegeneratieve ziekten en auto-immuunziekten.
Er zijn indicatoren van oxidatieve stress gedetecteerd in de spieren en het bloed van CVS-patiënten. De cognitieve symptomen die bij patiënten worden waargenomen, kunnen worden veroorzaakt door de verandering van de permeabiliteit van de bloed-hersenbarrière. Deze verandering is te wijten aan oxidatieve schade aan celmembranen. Verhoogde oxidatieve stress bij CVS-patiënten kan verschillende oorzaken hebben, zoals chronische ontsteking, overmatige productie van stikstofmonoxide of blootstelling aan milieutoxines.
Oxidatieve stressmarkers zijn nuttig om de noodzaak van antioxidatieve therapie te evalueren.
Nuttige tests daartoe zijn:
Totale antioxidantcapaciteit
Oxidatie van vetzuren
Totale antioxidantcapaciteit
Antioxidantsystemen in het lichaam beperken normaal gesproken de omvang van oxidatieve schade. Een aantal factoren kunnen hun functie echter ernstig beïnvloeden.
Er zijn veel soorten antioxidantsystemen. Hoewel metingen van afzonderlijke antioxidanten in sommige gevallen nodig kunnen zijn, is de beste index bij onderzoeken naar oxidatieve stress het meten van de totale antioxidantcapaciteit van een monster. Die meting zal het algehele effect van de samenwerking tussen antioxidanten aantonen.
Oxidatie van vetzuren
Lipideperoxidatie is een goed gedefinieerd mechanisme van cellulaire schade. Lipideperoxiden ontleden en vormen verbindingen zoals malondialdehyde (MDA) en 4-hydroxynonenal (4-HNE), natuurlijke eindproducten van lipideperoxidatie.
Het meten van deze eindproducten is een van de meest algemeen aanvaarde tests voor het bepalen van oxidatieve schade. Het vermogen van MDA om te interageren met tiobarbituurzuur (TBA) wordt gebruikt om MDA in een serummonster te kwantificeren. Dit vormt een MDA-TBA-adduct dat spectrofotometrisch kan worden gekwantificeerd.
